Czytanie performatywne tekstu „Która godzina?” autorstwa Zbigniewa Wojciechowskiego  w adaptacji i w opracowaniu Jana Dormana.

Pierwszą realizacją sceniczną tego tekstu była premiera 21 września 1964 roku w Teatrze Dzieci Zagłębia w reżyserii i opracowaniu muzycznym Jana Dormana, ze scenografią Jacka Dormana, przy asystenturze Janiny Polańskiej-Dorman. Realizacja w reżyserii Twórcy doczekała się również premiery w Teatrze Lalki i Aktora w Wałbrzychu 15 listopada 1980 oraz ponownie w 1984 roku.

Jak to się stało, że sztuka Zbigniewa Wojciechowskiego znalazła się  w repertuarze TEATRU DZIECI ZAGŁĘBIA w Będzinie? Otóż, od lat Ministerstwo zaprasza wszystkie swoje podległe placówki teatralne na konferencje poświęcone omówieniu repertuaru na nadchodzący sezon. Wyjątkowo w tym roku (1963) w rozmowach teatrów lalkowych bierze udział dyrektor Jasieński . (…) Jest sztuka polskiego autora, Zbigniewa Wojciechowskiego i bardzo by nam zależało, aby pan wystawił ją w swoim teatrze – tak mówi.
– Jeśli otrzymam dodatkowy limit i środki finansowe, wystawię.
– Zgadza się pan, wyraża zgodę? Przecież nie zna pan sztuki – mówi dyrektor Jasieński.
Decydują się, ryzykuję. Teatrowi potrzebne są pieniądze.
Dyrektor wręcza mi sztukę. A więc rzecz była ustawiona i ustalona jeszcze przed konferencją. Panowie Jasieński i Jurkowski „zmusili” mnie do wystawienia sztuki KTÓRA GODZINA.
W drodze powrotnej, jadąc do domu czytam sztukę. Nie jest źle. (…) W sumie sztuka zainteresowała mnie. Wiedziałem tylko jedno: utwór Zbigniewa Wojciechowskiego nie posiada konstrukcji. Balast porzekadeł, sloganów i didaskalii zacierają problem zasadniczy. Duża część utworu nadawała się do kosza. Umiejętne obcinanie niepotrzebnych narostów, to pierwsze zadanie, które podjąłem jeszcze w pociągu.

(Wspomnienie Jana Dormana zapisane w Programie do spektaklu Teatru Lalki i Aktora w Wałbrzychu)

Współczesna sztuka Zbigniewa Wojciechowskiego Która godzina formą przypomina zabawy dzieci przez wprowadzenie sloganów i porzekadeł („która godzina? Pękła sprężyna, dla takich smarków nie ma zegarków”). Forma zabawy narzuciła lapidarność formy muzycznej. Prosta na pozór rola aktora, jest w zasadzie bardzo trudna, nie ogranicza się bowiem do przekazania treści, nie ilustruje tekstu autora, lecz działając, zbliża jedynie do zagadnienia, by widz znalazł własne spojrzenie, własny stosunek do problemu – oczywiście drogą dziecięcych skojarzeń.

(Fragment opisu programu do spektaklu „Która godzina” Teatru Dzieci Zagłębia w Będzinie)