Czytanie dla widzów 16+

60 lat temu, bo w roku 1964, opublikowany został po raz pierwszy w 11. numerze „Dialogu”. Dramat Tango uznany za jeden z najważniejszych polskich utworów dramatycznych XX wieku sztuka Mrożka mierzy się z pytaniami o wolność jednostki, granice wolności jako takiej,  o możliwości społecznej organizacji, sens zrywów i rewolucji, także tych artystycznych. Można znaleźć w niej  nawiązania do „Wesela” Wyspiańskiego, w figurze groteskowego tanga, „Szewców” Witkacego  czy „Ślubu” Gombrowicza.

Tango stanowi parodię dramatu rodzinnego – podejmuje temat walki pokoleń, buntu młodego człowieka przeciwko rodzinie, ale schemat ten jest odwrócony – u Mrożka to młodsze pokolenie upomina się o tradycję i konserwatywne wartości, a pokolenie rodziców reprezentuje awangardę i burzenie ustalonych porządków. Z kolei stosunek rodziny Stomila, reprezentującej lewicującą inteligencję, do reprezentującego lud Edka, są parodią chłopomanii z Wesela Stanisława Wyspiańskiego. Podobnie jednak jak w dramacie Wyspiańskiego, ogarnięta chłopomanią inteligencja nie rozumie innej warstwy społecznej, lekceważy jej inność i widzi ją zgodnie ze swoimi idealistycznymi wyobrażeniami.

Tango jest groteskową tragikomedią – wypowiedzi postaci są nieadekwatne do sytuacji (zbyt poważne do komicznej sytuacji lub zbyt komiczne w sytuacji poważnej), świat przedstawiony jest na opak, styl wysoki i niski zderzają się ze sobą.

Utwór Mrożka (jak i wiele innych tego autora) jest zaliczany do teatru absurdu (choć sam Mrożek odżegnywał się od tego pojęcia, wskazując, że jego sztuce jest znacznie bliżej do realizmu.

Sławomir Mrożek (ur. 29 czerwca 1930 w Borzęcinie, zm. 15 sierpnia 2013 w Nicei) – polski pisarz oraz rysownik. Autor satyrycznych opowiadań i utworów dramatycznych o tematyce filozoficznej, politycznej, obyczajowej i psychologicznej. Jako dramaturg zaliczany do nurtu teatru absurdu.